Με μια ανακοίνωση του «Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, αλλά και με τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα κάτω από την εξέδρα της ΓΣΕΕ, δόθηκε το στίγμα της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας.

Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης στα κεντρικά συνθήματα και στους στόχους πάλης με τους οποίους καλείται η εργατική τάξη να αγωνιστεί όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλ. Τσίπρα αποτελούν πλευρές διαπάλης για τις οποίες πρέπει να δοθεί μάχη ώστε να μην περάσουν στους λαϊκούς αγώνες.

Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτισμού, της μετάλλαξης και της προσαρμογής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ξεσκέπασμα, να αποκαλύπτεται ο καιροσκοπισμός του κάθε ώρα και στιγμή.

Στην ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ το πλαίσιο πάλης είναι το ακόλουθο:

«Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους.

Καταγγελία των επαχθών όρων των δανειακών συμβάσεων.

Αποδέσμευση της χώρας από την τρόικα.

Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.

Εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών».

Θέλει μεγάλη τέχνη μέσα σε πέντε στόχους να μπορείς να μιλάς για ακύρωση του μνημονίου, να συζητάς παράλληλα για επαχθείς όρους, την ίδια στιγμή να βάζεις μέτρο στη διαγραφή του χρέους και τελικώς να αποδεσμεύεσαι από την τρόικα αλλά όχι από τα συστατικά που την αποτελούν.

Το παραπάνω πλαίσιο με λίγα λόγια βάζει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την τρόικα (;) και την ίδια στιγμή μπαίνουν όροι και παζάρια για τη μη αποδέσμευση.

Το αίτημα για «αποδέσμευση από την τρόικα» αποτελεί ένα ακόμα σύνθημα που φαντάζει φανταχτερό και δυναμικό αλλά είναι δυναμικά κούφιο, ειδικά όταν γνωρίζουμε τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θέση που την έκαναν άλλωστε γνωστή με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Παίζουν με τη λέξη «αποδέσμευση», σίγουρα όχι γιατί δε βρήκαν καλύτερη αλλά για να ξεγελάσουν και να παρασύρουν το λαό. Το σταθερό σύνθημα του ΚΚΕ για ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ το μεταλλάσσει, το αλλοιώνει, το φέρνει στα μέτρα του. Και αν το 1981 η λογοκλοπή συνθημάτων από το ΠΑΣΟΚ έφερε οπισθοχώρηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το 2012 σε συνθήκες κρίσης τα συνθήματα που μπερδεύουν σκόπιμα ώστε να εξακολουθεί να βγαίνει λάδι η ΕΕ και να αποτελεί μονόδρομο για τη ζωή του λαού μας, πρέπει πολιτικά να χρεοκοπήσουν.

Στις δηλώσεις του ο κ. Τσίπρας είπε πως «η απεργιακή κινητοποίηση πρέπει να είναι ένα ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο την τελική νίκη του λαού μας απέναντι στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού (…) Ο λόγος δεν μπορεί παρά να είναι στην κοινωνία, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός αυτή την άδικη μονόπλευρη εξόντωση που επιβάλλεται εδώ και δυόμιση χρόνια».

Δυο ερωτήματα πηγάζουν από το παραπάνω.

1) Ποια είναι η «τρόικα εσωτερικού»; Με την αφαιρετική μέθοδο αν γενικά η τρόικα είναι κάτι το αυτοτελές που μας ήρθε ουρανοκατέβατη και αποκόπτεται από το ρόλο των καπιταλιστικών οργανισμών της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, τότε και η τρόικα εσωτερικού προφανώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολιτικές δυνάμεις που στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση και τίποτα παραπάνω. Πέρα από μια συνθηματική γενική αναφορά στον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κεφάλαιο, δεν υπάρχει μονοπώλιο, δεν υπάρχει μεγαλοεργοδοσία, δεν υπάρχουν κερδισμένοι από τα μέτρα παρά μόνο το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οπότε αν τους βγάλουμε αυτούς από τη μέση, ο λαός θα νικήσει. Θέση επικίνδυνη που συσκοτίζει, που δημιουργεί αυταπάτες για διαφορετική διαχείριση μέσα στην ΕΕ, που σκεπάζει το καθήκον της ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά, που εξυψώνει το στοιχείο της εναλλαγής κυβέρνησης σε ύψιστο χρέος της εργατικής τάξης.

Η θέση αυτή δε μας προξενεί έκπληξη αφού ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ήταν μέσα στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην «όσμωση» των πλατειών κάτω από το γενικό σύνθημα «κλέφτες – κλέφτες» εστιάζοντας στους 300 της Βουλής, με στόχο τη φθορά του σάπιου πολιτικού συστήματος. Από την άλλη οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις συμβάλλουν πρωταγωνιστικά στην επίθεση στους μισθούς σε μια σειρά κλάδους, δηλαδή όχι μόνο αθωώνουν αλλά στηρίζουν ενεργητικά το κεφάλαιο που πουλάει και αγοράζει το πολιτικό προσωπικό.

2) Τι σημαίνει η αναφορά «άδικη μονόπλευρη εξόντωση»; Με τη δύναμη της ατάκας θα μπορούσε κάποιος να αντιπαρατεθεί με αντιστροφή αυτής της πρότασης, ρωτώντας αν υπάρχει δίκαιη μονόπλευρη εξόντωση. Με ταξική ανάλυση της πρότασης είναι ξεκάθαρο πως για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει χρέος των εργαζομένων που πρέπει να το πληρώσει ο λαός με την προϋπόθεση να μην πληρώνει μόνο αυτός. Βάζει από την πίσω πόρτα το στοιχείο της εθνικής αντιμετώπισης της κρίσης, καλλιεργεί τη συνυπευθυνότητα.

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε από το «Ξεκίνημα» (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) επαναστατικές κορόνες που δείχνουν την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε τον αγώνα και με ποιους. Στην εκτίμησή τους για την απεργία γράφουν: «Αν οι μεγάλες ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ, του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα συντονιστούν και προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες μαζί με καταλήψεις θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία ενώ η πίεση προς τις Συνομοσπονδίες θα είναι τεράστια. Τις τελευταίες ημέρες συνδικαλιστές όπως ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος περιγράφουν, με δηλώσεις τους, ένα σχέδιο αγώνα πολύ κοντά στα παραπάνω».

Αποθέωση της μορφής πάλης, υπόκλιση σε μικροαστικά ρεύματα που απαιτούν διορθώσεις εδώ και τώρα, χωρίς να υπολογίζουν τον έναν και μοναδικό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, τους εργαζόμενους, τις Γενικές Συνελεύσεις τους, τις συζητήσεις που πρέπει να ανάψουν στους τόπους δουλειάς. Υποτιμούν τις συλλογικές διαδικασίες, βάζουν εμπόδια στο δικαίωμα της ενημέρωσης και της πλατιάς συζήτησης στους εργαζόμενους, στην εξασφάλιση των καλύτερων όρων για την προετοιμασία μιας απεργίας. Και όλα αυτά διότι ο στόχος τους είναι προφανής, όπως μας ενημερώνει η ΔΕΑ (άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ) στη δική της εκτίμηση για την απεργία. «Η χθεσινή απεργία πρέπει να γίνει η αρχή για αυτό που ξέρει να κάνει καλά το κίνημα: να ανατρέπει κυβερνήσεις. Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, ήρθε η ώρα της τρόικας εσωτερικού να πάει σπίτι της».

Οι απεργιακοί αγώνες, δηλαδή, πρέπει να έχουν έναν και μόνο στόχο. Να ανεβάσουν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ΕΕ και να απενοχοποιηθεί το κεφάλαιο. Στόχος ο οποίος ενέχει τον κίνδυνο να προσαρμόσει τους αγώνες της η εργατική τάξη στις επιδιώξεις της σοσιαλδημοκρατίας χάνοντας πολύτιμο χρόνο στην οργάνωσή της και στον προσανατολισμό της, κεντράροντας στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι απευθείας σε αυτά.